بیشتر از ۵۰ سال سن داشت و برای حقوق بازنشستگی می آمد سر کار..از نظر سن و توانایی های جسمی کار زیاد و سنگین نمیتونست انجام بده و کارها کند انجام می شد، نصف کارها انجام نمی شد و نمیتونست تایم مهمون امدن رو مدیریت کنه…
ولی باهاش خوب بودن و بهش وعده میدادن برای اینکه تا بازنشستگی نگهت می داریم، برای شوهرت کار جور می کنیم و …
نارضایتی از کارها هرروز بیشتر میشد و در ظاهر باهاش مهربون بودن و چیزی نمی گفتن…از اون سمت حس نارضایتی بیشتر شده بود و از این سمت حس خوب بودن و خوب کار کردن در او تقویت شد…
یک روز گفتن بیاد توی اتاق و گفتن از هفته بعد دیگه نیاد سرکار…بدون پیش مقدمه قبلی، بدون فرصت هایی که شخص بدونه تک تک این تایما اشتباه رفته جلو…
شوکه شده بود و پر از بغض و فقط از شرکت خارج شد…
روز بعد که صبحونه رو برد فقط دیدم در اتاق باز شد و گفتن برو و چند روز استراحت کن…
گریه می کرد و صدا نامفهوم صحبتش با بچه های منابع انسانی از توی آشپزخونه میامد
با خشم از رفتاری که نسبت بهش شده بود صحبت می کرد و با امید موندن و ترس پیدا نکردن کار جدید التماس و معذرت خواهی میکرد
جایی قضیه برام سخت تر و غیرقابل تحمل شد که دیدم داره التماس میکنه و میگه غلط کردم…
و من که فقط میتونستم با هر قطره اشک اون اشک بریزم فقط…