می‌ترسیدم که با “مورسوی” درونم رو به رو بشم چون جوابی براش نداشتم.من عاشق شخصیت‌های بدون نقاب کتاب‌های آلبر کامو هستم. شخصیت‌هایی که تجلی ذات انسان است. شخصیت‌هایی که به واسطه بی‌نقاب بودنشان با جامعه و آدم‌ها بیگانه شدند. شخصیت اول این کتاب مورسو بود که نقابی به چهره نداشت

شبی که صبح نمی‌شد ساعت ۸ شب بود، شام کوکی را گذاشتم و چراغ‌ها را خاموش کردم. می‌خواستم امشب هرچه زودتر تمام شود، درونم آشوب بود. هرتکه‌ی وجودم داشت به چیزی فکر می‌کرد و مشغول انجام کاری بود و دیگر توانی برای جمع‌کردن تکه‌های وجودم نداشتم. حتی از جمع کردم

شنا کردن تا سطح دریا به دوستم زنگ زدم تا برای آموزش بهتر زبان انگلیسی از تجربه و مهارت اون استفاده کنم. بین مکالمه یک مثالی زد که ذهنم رو از همه نکاتی که داشت می‌گفت بیرون کشید و معطوف خودش کرد.تا عمقی برو پایین که برای برگشتن نفس داشته

دو روز می‌شد که داشتم می‌نوشتم.اول برای اینکه بتونم مکالمه بهتری داشته باشم و در ادامه داشتم به ویس گوش می‌دادم تا بتونم منطقی حرف بزنم و ادامه بدم.  کم‌کم نوشتم تا کینه از لابه‌لای انگشتام خالی بشه.می‌نوشتم که آدم بهتری باشم و مثل دیگران عمل نکنم.  از خودم ناراحت

خبر فوت محمدعلی بهمنی مشغول کارهای روزانه‌ام بودم که در استوری‌های اینستاگرام با خبر فوت محمدعلی بهمنی روبرو شدم.چند ثانیه مغزم قفل کرد، پل ارتباطی‌ام با شعر معاصر از بین رفته بود. برای تسلی افکار سعی کردم صحبت کنم. رو به همکارم کردم و گفتم محمد علی بهمنی فوت کرده،